Stellige overtuiging

Ik groeide op in een ondernemersgezin. Mijn vader had een goederenvervoersbedrijf en toen mijn broer oud genoeg was en interesse bleek te hebben, werd hij al snel bij het bedrijf betrokken. En aan interesse en betrokkenheid geen gebrek. Het ging bij ons aan de keukentafel en op de bank altijd over het bedrijf, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Laden, lossen, de planning, aannemen van nieuw personeel, de aanschaf van een nieuwe vrachtwagen, opdrachtgevers, je kunt het zo gek niet bedenken. Ik, totaal niet geïnteresseerd in vrachtwagens en alles wat bij het ondernemen kwam kijken, vroeg op een gegeven moment of het alsjeblieft eens ergens anders over kon gaan. Dat lukte maar voor even.

Eén ding was voor mij zeker toen ik opgroeide, maar ook toen ik ging studeren en mijn eerste baan begon: ik zou nooit ondernemer worden. Je was nooit klaar met werken en je had het altijd over je bedrijf. Alsof je geen privéleven had. Nee hoor, geef mij maar een baan van 9 tot 5, verkondigde ik aan iedereen die het horen wilde. Je weet waar je aan toe bent en als je vrij bent, ben je vrij. Nooit, maar dan ook nooit zou ik ondernemer worden. Ik was daar heel stellig in, aangezien ik toch een soort van ervaringsdeskundige was. Vond ik zelf.

Toen kwam het moment dat ik begon stil te staan bij de vragen waar ik stond in het leven en vooral waar ik naartoe wilde. Ik was met veel plezier studieadviseur geweest en met een klein uitstapje naar loopbaanadvies werd ik vervolgens praktijkmanager bij verschillende zorgpraktijken. Ik had het ontzettend naar mijn zin op het gebied van het ontzorgen van de artsen en toch begon de vraag ‘is dit nu alles’ te sluimeren. Wat ik kon (en vooral niet kon) wist ik inmiddels, maar wat vond ik nu eigenlijk leuk? Waar kreeg ik energie van?

Via de loopbaantrechter bij Bureau Irma van Dijk onderzocht ik alle facetten in mijn leven die ik als positief en prettig heb ervaren. Waar ik blij en enthousiast van werd, waar ik energie van kreeg. Al snel kwamen er woorden naar boven als begeleiden, overzicht en structuur, plannen, adviseren, inzicht bieden, samenwerken, praktisch, vooruithelpen, afwisseling, projectmatig etc.

Leuk allemaal, maar hoe is dat nu in een baan te gieten? Door Irma van Dijk werd ik geadviseerd een kijkje te nemen op de website van de Nederlandse Beroepsvereniging voor Professional Organizers (NBPO) en gelijk al op de homepagina wist ik dat dit was wat ik wilde gaan doen. Er staat daar namelijk een manifest met termen waar ik mezelf totaal in terugzag.

Er was alleen één heel klein nadeel: als ik Professional Organizer wilde worden, was de kans dat ik een baan in loondienst zou vinden met de functietitel Professional Organizer zo goed als nihil. Elke Professional Organizer bij de NBPO was zelfstandig ondernemer. Ik moest mijn volledige overtuiging dat ik dat nooit wilde worden, compleet herzien als ik dit wilde doorzetten.

Onder het mom ‘principes zijn er om overboord te zetten’, heb ik het gedaan. Ik heb één van de twee banen die ik had opgezegd, ben de opleiding tot Professional Organizer gaan volgen, heb mij ingeschreven bij de Kamer van Koophandel en op het moment dat ik daar aan toe was, ook mijn tweede baan opgezegd. Vervolgens ben ik gaan roeien. Ik ben een richting op gaan roeien waarvan ik erop vertrouwde dat het de goede was.

Nu, een jaar later, roei ik nog steeds, met veel plezier én met een lading fijne collega’s, tevreden klanten en vooral veel ervaringen rijker. Ik ben ontzettend trots dat ik me niet door mijn eigen stelligheid heb laten tegenhouden en juist gedacht heb: je weet pas wat het is als je het probeert. Ik ben gaan inzien dat je ook qua ondernemen je eigen keuzes kan maken, zolang je de touwtjes in eigen handen houdt en je eigen grenzen stelt.

Mijn vader heeft het allemaal niet mee mogen maken. Wat had ik hem graag willen laten zien waar ik mee bezig was en wat had ik hem graag willen vragen naar zijn ervaringen en zijn adviezen. Want één ding weet ik echt zeker: van iedereen zou hij het meest trots zijn geweest.